Sieneńska nostalgia

"- Tu mogłabym zamieszkać!" - to zdanie definiuje to, jakie wrażenie zrobiła na mnie Toskania. Schodziłam Pizę, Luccę, Florencję i, podróżując pociągiem, z okna (tylko, niestety!) widziałam legendarne przepiękne winnice, do których prowadzą cyprysowe aleje... Ze względu na ograniczony czas, nie udało mi się zobaczyć wszystkiego, to oczywiste. Jednak to, czego zaledwie posmakowałam, wystarczyło, by dotarło do mnie, gdzie chciałabym kiedyś mieszkać. Film "Pod słońcem Toskanii" pokazuje ten sielski raj na Ziemi bez koloryzowania. Tak tam naprawdę jest! Tak ja to przynajmniej odczułam.
Gdy objuczona wypchanym plecakiem, wysiadłam na przystanku autobusowym (dzięki bardzo miłemu chłopakowi, który pomógł mi nie zgubić się w meandrach lokalnej komunikacji miejskiej), już myślałam, że nic nie zachwyci mnie w Toskanii bardziej niż to, co zobaczyłam dotychczas. Tak, Siena! Sztos sztosów! Nigdzie nie przeniosłam się w dawne czasy tak jak tu. Nie widziałam piękniejszego miasteczka. Tu nie ma widocznych kabli ani rażących oczy talerzy satelitarnych, jest ograniczony ruch aut, nie ma też wszędobylskich sprzedawców turystycznego badziewia pobrzękujących breloczkami itp. Murów starych, pamiętających nawet czasy Etrusków, choć wciąż pełniących funkcje mieszkalne miejsc, nie skalano znamionami współczesnej cywilizacji, a turystyka oparła się komercji. Naprawdę można poczuć atmosferę wieków, które pamięta to miasto. To tu na początku XIV w. urodziła się i mieszkała patronka Europy Katarzyna Sieneńska, która, zgodnie z zapisami w kronikach, otrzymała stygmaty i doświadczyła objawień, zostając uznana świętą. Żeby było klimatyczniej, kwaterowałam w hotelu, który jest częścią dawnego domu św. Katarzyny 😎. To właśnie do Sieny, według legendy, uciekł przed Romulusem Remus, zakładając miasto w czasach antycznych. Tu powstał pierwszy europejski bank. Tu przebiegał szlak handlowy do Florencji, z którą Siena konkurowała jako najbogatsze miasto w regionie. I tu do dzisiaj panuje stary obyczaj, że niemile widziane jest łączenie się par z różnych dzielnic (dystryktów). To tutaj wreszcie z dużym prawdopodobieństwem wydarzyła się historia, która zainspirowała Szekspira do stworzenia Romea i Julii (tak, tak, wcale nie w Weronie - którą też zresztą chciałabym zobaczyć).

Podczas mojej wizyty w Sienie odbywało się święto dystryktu, w którym mieszkałam. Mogłam więc zobaczyć, jak świętują Włosi. I tak, inaczej, niż w Polsce się świętuje. Serdeczniej, naturalniej, weselej, familiarnie, pozytywnie i bardzo, bardzo głośno 😉. 
I choć nie lubię zbytnio makaronu, we Włoszech smakuje on tak, że aż zjadłam wszystko, co miałam na talerzu! To tu, gdy w kawiarni zamówiłam latte, dostałam podgrzane spienione mleko, dowiadując się, że trzeba dodać "caffe", bo nie jest się w Polsce. Noo! I na koniec nie mogę nie wspomnieć o mojej miłości do focacci we wszelakich odmianach smakowych, która (i to akurat wiedziałam 😌) nie jest zwykłym "pizzowym" ciastem (jakie w restauracjach w Polsce można spotkać), ale odrębnym rodzajem  pieczywa. A już totalnie hitem dla mnie, pierwszej miłośniczki słodyczy RP, okazało się sieneńskie panforte, czyli rodzaj miękkiego tortu z bakalii, orzechów i przypraw, ze spodem z opłatka.
Żałuję tylko, że nie przywiozłam sobie nic ze słynnej sienieńskiej ceramiki.
I żałuję, że... byłam tam tak krótko.
Zakochana w Sienie czuję niedosyt. Poproszę jeszcze!

Kilka zdjęć...